Poemë e mundshme (fragmente)
*
Ky ravgim është rrënja e fundit.
Ushqehem me mall që të mos ushqehem me furi
Sot isha fantazmë –
si zakonisht, vetëm se këtë mbrëmje edhe trupërisht
dyert ishin hapur dhe hyra
e padobishme të them se hapësira qe mpakur
„Gjithçka është e vdekur”, thashë
teksa më mbytnin
të gjitha ato
copëza të ndritshme
që ndonjëherë më janë e vetmja ndihmë e parë.
Të tjerët i ndajnë disa dhjetëvjetësha
nga ky lloj malli
që mua më mpin gjithnjë
jam një adoleshente me rrudha të gjelbra në brendësi
dhe duhet të jetë diçka e trashëguar –
nëse jo, mbetet gjithsesi një përligjje e mirë;
duket se kam trashëguar nga të dy kahet
përzierjen e ngadalësisë me shpejtësinë:
tret me vështirësi
shënjoj gjithçka
ëndërroj me shpejtësinë e dritës
me çiltërsinë e dritës
mësohem me zor e kthehem shpesh
shijoj duke zgjedhur
çdo grimë nga drita e së shkuarës
disa herë me radhë
derisa grimcat harxhohen
pastaj i jap kohë dritës të rimbushet
dhe e shijoj nga e para
në rast nevoje
e jetoj të tashmen shumë herë
mbledh të tashme të paçmueshme
i vendos mbi dritaret që të tjerëve s’u thonë asgjë
mbi shkallët e errëta
mbi ngrehinën gjithnjë e më të hirtë.
jam një shkallë lirike*
kujtesa është paradigma ime
asgjë s’më tradhëton
fytyrën e kam të kthjellët
jam shpirtërore, di kufijtë e rrëfimit
ky ravgim është rrënja e mbrame
mësoj të mërgoj
* Ka edhe kuptimet shembull, copëz, "shkallë"-njësi që është e aftë të gjykojë vlera.
*
Çdo fjalë
një hap i mundshëm i gabuar
mbi një truall të minuar
Lëndohemi duke u ruajtur
thellohemi secili
si mungesa e tjetrit
rrënjosemi
njëri në pritjen e tjetrit
tjetri në dëshirën e njërit
a nuk të duket se është bukur
si çon një jetë të pavarur
në dëshirën time
si je shndërruar
në më të shquarën ndër mungesa
e vetmja përçartje me fytyrë njeriu në shkreti
rrënjosemi
me çdo hap
kujdesemi për mungesën tonë
si për një vend varri
ti më vdes në ëndërr e më dhemb gjoksi
se s’kam asnjë të drejtë të të vajtoj
s’kam asnjë të drejtë të mbaj zi
dridhem të shkruaj një letër
të fanitem në ëndërr si një prani e ndritshme
pabesueshëm e durueshme
bën një hap
të brishtë, por në siguri të plotë
nuk pyes pse
gërmoj ti shkund rërën nga duart
i them vetes e bëra timen
të them po plasën minat të paktën do vijë fshirja nga faqja e dheut
më thua mos mbaj zi para kohe
*
Në fillim të botës u nda nga fjalët.
Tha: Fjalët mund të lindin dhe ua kam frikën.
U nda nga meloditë me vargje, nga librat dhe poemat.
Vetëm për një kohë,
tha.
Duhet të mësoj t’i bëj ballë realitetit;
çdo fjali është një perde ndarëse më tepër.
I buzëqeshi ajo ide.
Hoqi dorë nga dialogë dhe dialogë të përfytyruar.
Iu avit thelbit duke arritur të mposhtë sipërfaqen –
Ose të paktën ta shohë.
Nuk takoi askënd.
Vëzhgoi.
U bë e tëra sy.
Ngujoi kujtesën, se nuk i vlente.
Shmangu ëndërrimet, se rrezikonin ta plagosnin –
Ishin si fjalët:
krijonin varësi dhe ishin prore shtatzëna.
Vërejti: I zgjoi interesin realiteti i parmë.
Ishte paqartësisht e thënë –
Nuk qe fjala për interes, po për nevojë.
Aty nga mesi i muajit zbuloi e gëzuar:
Po shërohem, po shërohem!
Planifikonte vagëllimthi të shkruante për këtë.
(...)
Vijon në Haemus Nr. 66-70
Shqipëroi nga rumanishtja. A.-Ch. Kyçyku
Comments
Post a Comment